Bulgaristan, 1980’li yıllarda pek çok bilgisayar virüsünün doğum yeriydi. Çeşitli ekonomik ve toplumsal problemlerle boğuşan ülkedeki genç yazılımcılar, korsan işletim sistemleriyle çalışan bilgisayarlarında birbiri gerisine virüsler üretiyordu. Bu virüsler kısa mühlet içinde Batı Bloku’ndaki ülkelerde yaşayanların bilgisayarlarına ulaşıyordu.
Ülkenin kıymetli teknoloji mecmualarından birinde 1989 yılında yayımlanan bir makalede, medyanın bilgisayar virüslerine olan bakışının abartılı ve yanlış olduğu tabir ediliyordu. Senin İçin Bilgisayar isimli mecmuanın Ocak sayısında yer alan makalenin başlığı “Bilgisayar Virüsleri Gerçeği”ydi. Makaleyi kaleme alan kişi Sofya’da bulunan Bulgaristan Bilimler Akademisi Endüstriyel Sibernetik ve Robotik Enstitüsü araştırmacılarından Vesselin Bontchev’di. 29 yaşındaki Bontchev, bilgisayar virüsleri endişesinin “kitle psikozuna” dönüştüğünü belirtiyordu.
Bontchev’e nazaran, rastgele bir bilgisayar programcısı, virüslü evrakları kolaylıkla ayırt edebilirdi. Boyutları olağan evraklardan daha büyük olan bu belgeler daha yavaş çalışıyordu. Üstelik müzik çalmak, ekranda Noel ağacı çizmek ya da bilgisayarı tekrar başlatmak üzere tuhaf şeylere neden oluyorlardı. Kelamın kısası bir virüsü fark etmemek pek de mümkün değildi. Temel “siber hijyen” kurallarını bilenler virüslerden kolay kolay korunabilirdi. Bontchev bu kuralları şöyle sıralıyordu: “Başkalarının bilgisayarınızı kullanmasına müsaade vermeyin, kuşkulu yazılım eserleri kullanmayın, yasa dışı yollarla elde edilmiş yazılım eserleri kullanmayın.”
İLERİDE BUNU YAZDIĞINA ÇOK PİŞMAN OLACAKTI
Ne var ki ilerleyen yıllarda Bontchev bu makaleyi yazdığına pişman olacaktı. Çünkü virüs taşıyan evrakları ayırt etmenin çok kolay olduğunu tabir ederken bilgisayarını yalnızca gelişmiş bir daktilo olarak kullanan ofis çalışanları üzere kümeleri göz arkası etmişti. Üstelik Bulgaristan’daki kullanıcıların birçoklarının bilgisayarları kendilerine ilişkin değil, paylaşımlıydı.
Dahası Bontchev bu makaleyi yazdığı periyotta şimdi bir virüs görmüş de değildi. O nedenle Senin İçin Bilgisayar mecmuasının ofisine gelip “Bizde virüs var” diyen iki adam Bontchev’i epeyce şaşırtmıştı. Bu tuhaf programlarla ilgili mecmua yazılarını okuyan adamlar, kendi küçük yazılım şirketlerinde keşfettikleri virüsü Bontchev’e göstermek istemişti.
Adamlar virüsü keşfetmekle kalmamış, onu ortadan kaldıracak bir antivirüs yazılımı da geliştirmişti. Yanlarında getirdikleri dizüstü bilgisayarı açıp evvel virüsü akabinde da antivirüs yazılımının o virüsü nasıl ortadan kaldırdığını gösterdiler Bontchev’e…
Bontchev’in aklı başından gitmişti. Daha evvel hiç, bir virüsle (ve bir dizüstü bilgisayarla) karşılaşmadığından büyülenmişti. Lakin adamların o virüsü ortadan kaldırmaları nedeniyle de dehşete düşmüştü. Üstelik adamlar şirketteki başka bilgisayarlarda bulunan virüsleri de birebir formda temizlediklerini anlatmışlardı Bontchev’e…
Bunun üzerine Bontchev çabucak adamların iş yerine gitti ve virüsten kalan izleri aramaya başladı. Talihine bir çöp kutusunda virüsün kodunun bir çıktısını buldu. Kâğıdı meskenine götürüp üzerindeki kodu büyük bir dikkatle kendi bilgisayarına aktardı. Kod tamamlanınca Bontchev, Vienna (Viyana) olarak bilinen virüsü tekrar canlandırmış oldu.
Vienna’yı inceleyen Bontchev, hayal kırıklığına uğradı. Kendi kendini yine üreten programların karanlık bir büyüleyiciliği olmasını bekliyordu. Lakin kaputun altına baktığında gördüklerini pek beğenmemişti. Vienna ziyadesiyle yıkıcı bir yazılımdı lakin kodu tam bir baştan savma örneğiydi.
Bontchev, Vienna üzerine çalışırken meslektaşları da diğer berbat gayeli yazılımları kurcalıyordu. Bontchev’in rakiplerinden biri kısa müddet içinde dünyanın en tehlikeli virüs yazılımcısı haline geldi ve Bontchev’in bir numaralı düşmanı oldu.
* * * * *
Vienna hayli kolay bir virüs olduğundan üzerinde deneyler yapmaya da epey müsaitti. Lakin Bontchev prestijine leke sürmemek ismine bu işe girmekten imtina ediyordu. Ne var ki arkadaşı Teodor Prevalsky’nin bu türlü hassasiyetleri yoktu. Prevalsky yapay ömür fikrini çok büyüleyici buluyor ve getirebileceği olasılıkları kıymetlendirmek istiyordu.
Bulgaristan’ın en büyük mühendislik okulu olan Teknik Üniversite bünyesinde çalışan Prevalsky, iki gün uğraşarak bir virüs yarattı. Vienna’yı model alan bu virüs evraklara ziyan vermiyordu. Tek yaptığı şey, bir belgeye bulaştığında hoparlörden “bip” sesi çıkmasına yol açmaktı. Prevalsky, 12 Kasım 1988’de günlüğüne “Versiyon 0 yaşıyor” diye yazmıştı.
İlerleyen haftalarda Prevalsky, virüse yeni özellikler ekledi. Bir yandan da antivirüs programlarıyla denemeler yapıyordu. Prevalsky’nin geliştirdiği virüslerin hepsi “hayvanat bahçesi” tipi virüslerdi; üretim emelleri tabiata salınmak değil araştırma yapmaktı. Lakin gün geldi bu virüsler hayvanat bahçesinden kaçtı. Hatta ABD’ye göç eden birinci Bulgar virüsü, Vienna’nın bir versiyonuydu.
Vienna’nın Prevalsky’nin bilgisayarından kaçabilmesinin sebebi, bilgisayarın rastgele bir güvenlik tedbiri içermeyen DOS işletim sistemiyle çalışıyor olmasıydı. DOS, 70’lerin ortalarında piyasaya sürülen Apple II, TRS-80 ve Commodore üzere küçük ve ucuz şahsî bilgisayarlarda kullanılmak üzere geliştirilmişti. Bu şahsî bilgisayarlarda güvenlik bir öncelik ya da gereklilik olarak görülmüyordu. Siber güvenlik denince akla tek bir şey geliyordu: İnsanların datalarınızı çalmasını engellemek için kapıları kilitlemek kafiydi.
DİSKETLER ELDEN ELE DOLAŞIYORDU
Ancak ferdî bilgisayar kullanıcıları kodlarını paylaşmak istiyordu. Gençler yeni oyunlar oynamak istiyor fakat bu oyunlara para ödemekten kaçınıyordu. DOS da fiyatsız bir yazılım değildi ve korsan kopyaları Bulgaristan’daki bilgisayar kullanıcıları ortasında elden ele dolaşıyordu. Yazılım korsanlığı sıradan bir olaydı.
Prevalsky de bilgisayarını dört diğer araştırmacıyla paylaşıyordu. Üstelik disketlerini de kaygısızca değiş tokuş ediyorlardı. Prevalsky hayvanat bahçesi virüslerini kafeste tutmak için elinden geleni yapsa da virüsler bir yolunu bulup kaçmayı başardı. Kafeslere kilit takmamıştı zira…
Diğer yandan Prevalsky, yaratımları için üretken bir kullanım alanı bulamadığından hayal kırıklığına uğramıştı. Tabiata salındıktan sonra “iyi” virüslerin bile berbat yan tesirleri olduğu anlaşıldı. Prevalsky virüs işinden yavaş yavaş uzaklaşırken Bontchev’in mesleği yükselişteydi. Senin İçin Bilgisayar mecmuasına bir makale daha yazıp bir kusur yaptığını açık yüreklilikle itiraf etmişti. Virüslerin süratle büyüyen bir sorun olduğu açıktı ve Prevalsky kusurunu tamir etmek istiyordu. Bulgaristan’da yayılan yeni virüsleri tahlil edip sonuçları yayımlamaya başladı.
* * * * *
Bontchev’in virüslerin tehlikelerini anlattığı makaleleri hiç beklemediği bir sonuç yarattı: Virüs yazmaya özenenlerin sayısında önemli bir artış oldu. Okurlar, Bontchev’in makalelerinden virüs yazmayı öğreniyor, akabinde var olan virüsleri daha da geliştirmek için kolları sıvıyordu.
Bir noktada Bulgaristan’daki tüm bilgisayar programcıları virüs geliştirme salgınına kapılmış üzere oldu. Plovdiv’deki bir öğrenci, öğretmenine kızıp belgelerine bulaşacak bir virüs yazmıştı. Akabinde kız arkadaşını etkilemek için iki virüs daha geliştirmişti.Maaşlarını beğenmeyen iki kafadar, işverenlerine gününü göstermek için bir belgeye bulaştığında sayfa çevirme sesi çıkaran bir virüs geliştirmişti. Bu virüs kısa müddet içinde laboratuvardan kaçmıştı.
Kısa mühlet içinde Bulgaristan “virüs fabrikası” olarak anılır oldu. Hamburg’da bulunan Virüs Test Merkezi’nin kurucusu Morton Swimmer, 1990’da The New York Times’da yayımlanan bir haberde, “Bulgarlar en fazla sayıda bilgisayar virüsü üretmekle kalmıyor, tıpkı vakitte en uygun virüsleri de onlar üretiyor” diyordu.
ANTİVİRÜS ARAŞTIRMALARI DA SÜRAT KAZANDI
Söz konusu fabrika zeki ve canı sıkılmış bir küme genç erkekten oluşuyordu. Virüs geliştirmek bu gençler için bir entelektüel meydan okuma ve bir ayrışma aracıydı.
1991 yılına gelindiğinde, Bontchev her hafta iki yeni virüs tespit eder olmuştu. Günlerini virüs saldırısına uğrayan şirketlerden gelen aramalar yanıtlamakla, gecelerini ve hafta sonları ise bu virüsler üzerine çalışmakla geçiriyordu.
Bontchev, tıpkı vakitte Bilgisayar Antivirüs Araştırmaları Örgütü’nün (CARO) de kurucu üyeleri ortasındaydı. CARO antivirüs araştırmalarının katı etik prensipleri olması gerektiğini savunuyordu. Bu prensiplerin en başında da virüs yazma yasağı geliyordu. CARO bilgisayar virüslerine biyolojik silah muamelesi yapıyordu. Virüslerin laboratuvardan kaçma ihtimali denenemeyecek kadar tehlikeli kabul ediliyordu.
Bu bağlamda CARO antivirüs araştırmacılarıyla siber güvenlik topluluğu ortasında bir ayrışma yarattı. Siber güvenlikçiler korsanlara karşı savunma geliştirebilmek için atağa uğramak gerektiğini savunuyordu. (Bu uygulamaya etik korsanlık ya da beyaz şapkalı korsanlık ismi veriliyor.) Geçmişte rastgele bir virüs yazmış bir araştırmacı üyeliğe kabul edilmiyordu. Antivirüs bölümündeki pek çok kişi virüslere şu ya da bu formda bulaşmış olsa da bu husus lisana getirilmiyordu.
* * * * *
Bontchev, Senin İçin Bilgisayar mecmuasındaki ihtar makalesini yayımlamadan çok evvel, bu alanı zımnî bilinmeyen geliştirmeye çalışan biri vardı. İnternetteki kullanıcı ismi Dark Avenger (Karanlık İntikamcı) olan bu kişi, “O vakitler Bulgaristan’da virüs yazılmıyordu. Ben birinci virüsü yazmaya karar verdim. Mart 1989’un birinci günlerinde ortaya çıkan bu virüs kendi hayatını yaşamaya, tüm mühendisleri ve başka ezikleri terörize etmeye başladı” savında bulunuyordu lakin yanılıyordu.
Başka yazılımcıların geliştirdiği virüsler aylardır ortalıktaydı ancak Dark Avenger’ın geliştirdiği virüs hayli ölümcüldü. Birinci yaratımının ismi Eddie’ydi. Bir kullanıcı Eddie’nin bulaştığı bir programı çalıştırdığında virüs birincinin başka evraklara saldırmıyor, bilgisayarın hafızasına siniyor ve denetimi yepyeni programa teslim ediyordu. Lakin kullanıcı bir diğer program yüklediğinde, pusuya yatmış olan Eddie harekete geçiyor ve o programa bulaşıyordu. Bu enfekte programlar Eddie’nin yeni taşıyıcıları haline geliyordu.
Eddie, temas ettiği tüm evrakları yavaş ve sessiz bir biçimde yok eden bir kargo taşıyordu. Enfekte olmuş program 16’ncı kere çalıştırıldığında, virüs bilgisayarın diskinin bir kısmını siliyor ve üzerine “Eddie yaşıyor… vaktinin bir yerinde” diye yazıyordu. Bu fark edilmesi imkânsız değişikliklerin sayısı muhakkak bir hududu aştığında disk üzerindeki programlar yüklenmez hale geliyordu.
Aslında yıkıcı virüsler yeni bir olgu değildi. Örneğin Vienna bulaştığı aygıtta önüne çıkan belgelerden 8’in katlarına denk gelenleri tahrip ediyordu. Fakat Eddie çok daha makûs niyetli bir yazılımdı. Zira semptomların açığa çıkması hayli bir vakit alıyordu ve o esnada kullanıcılar hem virüsü hem de yedeklenmiş enfekte belgeleri farkında olmadan yayıyordu. Kullanıcılar disklerinin tabiri caizse talaşa döndüğünü fark ettikleri noktada yedeklerinin de ağır hasar gördüğünü öğreniyordu. Dark Avenger günümüzde “veri didikleyen” olarak nitelendirilen ve belgelerdeki bilgileri değiştiren virüsleri icat etmişti.
“EDDIE YAŞIYOR” BİR IRON MAIDEN REFERANSIYDI
Yarattığı şeyle gurur duyuyordu. Bu nedenle kodun bir yerine ironik bir telif notu eklemişti: “Bu program 1988-89 yıllarında Sofya kentinde yazılmıştır Dark Avenger.”
“Eddie yaşıyor” cümlesi ise Dark Avenger’ın en sevdiği metal kümesi olan Iron Maiden’a yaptığı bir göndermeydi. Eddie kümenin maskotu olan iskeletin, “zamanın bir yerinde” manasına gelen “Somewhere in Time” ise kümenin 6’ncı albümünün ismiydi. Kapakta “Blade Runner” sinemasını hatırlatan bir ortamda kasları olan bir sayborg olarak çizilmiş olan Eddie ile “Eddie yaşıyor” cümlesinden oluşan bir duvar yazısı yer alıyordu.
Dark Avenger diğer virüsler de kodladı. Her biri bir evvelkinden daha gelişmişti. Bu virüsler öylesine bulaşıcıydı ki dünyanın dört bir yanında orduların, bankaların, sigorta şirketlerinin ve sıhhat kurumlarının bilgisayarlarına bulaşabiliyorlardı. O vakitler Bilgisayar Virüsleri Sanayisi Birliği’nin lideri olan John McAfee, “Bize her hafta 60 arama geliyorsa, bunların yüzde 10’u Bulgar virüsleriyle alakalı. Onların da yüzde 99’u Dark Avenger’ın elinden çıkma” demişti bir kezinde.
Dark Avenger’ın en ziyanlı yaratımlarından biri, birinci olarak Ekim 1990’da Westminster’da bulunan Avam Kamarası kütüphanesinin bilgisayarlarında görüldü. Araştırmacılar birtakım sıradan evrakların kayıp kimilerinin ise bozulmuş olduğunu fark edince büyük bir şaşkınlık yaşıyordu. Sorunun boyutu gitgide büyüyünce kütüphane yetkilileri dışarıdan bir uzmanın dayanağına başvurdu. Yapılan virüs taramasından bir sonuç elde edilemedi lakin uzman bilgisayarda bir bulaş olduğundan emindi. Zira bozulan belgelerin büyüklüğü artıyordu. Bu belgelerin içeriklerini tarayan uzman, rastgele karakter dizileri ortasında NOMENKLATURA sözünü fark etti.
Rusça “isimler listesi” manasına gelen nomenklatura, Sovyetler Birliği periyodundaki ayrıcalıklı bürokrat ve siyasilere deniyordu. Bu yapı Bulgaristan’da da geçerliydi.
DARK AVENGER GENÇLERİN KAHRAMANI OLDU
Bu noktada tanınmış İngiliz virüs araştırmacısı Alan Solomon’a başvuruldu. Solomon, Nomenklatura’nın o güne kadar bilinen en yıkıcı virüs olduğunu keşfetti. Bu yazılım evraklara değil bütün bir belge sistemine saldırıyordu. Amacı kısaca FAT olarak bilinen “file allocation table” yani belge yerleşim tablosuydu. Belgelerin diskteki yerlerini belirleyen FAT bozulduğunda bilgisayarın işletim sistemi yürüteceği belgeleri bulamaz hale geliyordu.
Dark Avenger kısa müddette Bulgar virüs geliştiricileri topluluğunda ünlendi. Kimliğinin bilinmiyor olması cazipliğini daha da artırıyordu. Pek çok genç virüs yazılımcısının “kahramanı” haline gelmişti. O nedenle Kasım 1990’da Virus Exchange kümesine dahil olduğunda, büyük bir heyecan dalgası yarattı.
Ancak herkes Dark Avenger’a bayılmıyordu. Vesselin Bontchev de bayılmayanlardan biriydi. Hatta ikili ortasındaki rekabet düşmanlığa dönüşmüştü. Bu düşmanlık Dark Avenger’ı daha ziyanlı ve dünyanın her yerindeki bilgisayarlar için tehdit oluşturan yazılımlar geliştirmeye teşvik ediyordu.
* * * * *
Sarah Gordon mesleğine virüs araştırmacısı olarak başlamamıştı. Hatta birinci işi teknoloji kesiminde bile değildi. ABD’nin Missouri eyaletinin St. Louis kentinde ısıtması ve suyu bile olmayan bir konutta, çok büyük fakirlik içinde büyümüştü. 14 yaşındayken okulu bırakmış ve meskenden kaçmıştı. 17 yaşında hiçbir ders almamasına karşın girdiği bütün imtihanları geçerek lise diplomasına kavuşmuştu. Gençlere kriz danışmanlığı da dahil olmak üzere pek çok işte çalışıyordu. Kendi yiyeceğini yetiştiriyordu. Bilgisayarlarla oynamayı seviyordu. Birinci bilgisayarı 1990’da satın aldığı bir ikinci el IBM PC/XT’ydi.
Bu bilgisayarı kurcaladıkça değişik bir şey fark etmişti Gordon. Ne vakit buçuklu saatlerde bir evrak açsa, kırmızı bir nokta ekranında zıplamaya başlıyordu. Evraklarda bir sorun yoktu lakin bu nokta epeyce hudut bozucuydu. Gordon ne olduğunu anlayamadığından etrafındakilere sordu. Lakin kimsenin bir şey bildiği yoktu. 1990’larda rastgele bir bilgisayar virüsüyle karşılaşmış Amerikalıların sayısı yok denecek kadar azdı.
Gordon yanıt arayışının bir sonraki kademesinde virüs piyasalarını birbirine bağlayan FidoNet ağına girdi. Bu kaotik ortamda bir virüs müellifinin hürmetle muamele gördüğünü fark etti: O kişi Dark Avenger’dı.
Gordon, sıkıntılı gençlere rehberlik yaptığı için, Dark Avenger üzere tiplere alışkındı. Otorite figürleriyle sorunu olan isyankâr gençlerden biriydi o da. Gordon bu gençleri kabuklarından çıkarmanın yolunu biliyordu. FidoNet’ten tanıştığı başka virüs geliştiricilerle yazışmaya başlamıştı lakin Dark Avenger konuşmak istemiyordu.
KENDİ İSMİNE BİR VİRÜS İSTEDİ, PİŞMAN OLDU
Gordon, ileti kümelerine kendi ismini taşıyan bir virüs istediğini yazdı. Birkaç hafta sonra dileği gerçek oldu. Dark Avenger geliştirdiği virüsü bildiri panosunda paylaştı. “Dedicated” (Adanmış) isimli bu virüsün kodunda Gordon’a bir ithaf cümlesi yer alıyordu.
Gordon ilerleyen vakitte bu türlü bir şey dilediği için pişman olacaktı. Sonuçta Dark Avenger’ın büyük harabiyet yaratacak bir kod yazmasına neden olmuştu. Sorumsuzluk etmişti.
Ancak iş bununla da kalmıyordu. Dark Avenger virüsün koduna ikinci bir makûs gayeli yazılım gömmüştü. “Polimorfik virüs motoru” ismi verilen bu araç, bilgisayarlardaki tüm antivirüs yazılımlarını silmeyi amaçlayan mutasyonlu virüsler üretiyordu.
Bu virüsler, Dark Avenger’ın mutasyon motorundan çıktığında yapıları çok değiştiğinden antivirüs yazılımlarına takılmıyordu. Daha da berbatı bu programı virüs geliştiren herkes kolaylıkla koduna ekleyebilirdi. 2000 baytlık küçücük bir programdı, nasıl çalıştığını anlamaya bile gerek yoktu. Birinci kez virüs kodlayan biri bile fark edilmeyen ve kendi kendine üreyen bir berbat maksatlı yazılım geliştirebilirdi.
Gordon günahsız bir su tabancası istemişti. Ortaya çıkan şey ise adeta bir nükleer silahtı.
* * * * *
Bontchev günlerini ve gecelerini virüsle gayretle geçirmesine karşın virüs yaratıcılarıyla bir sorunu yoktu. Nihayetinde bu şahıslar ortasında arkadaşları da vardı. Neden bu türlü yazılımlar ürettiklerini anlayabiliyordu.
Bontchev’e nazaran, bunun en değerli sebebi bu nitelikli bilgisayar sihirbazlarının ekonomik hayata etkin iştirak göstermemeleriydi. Bontchev bu gençlerin yüksek teknoloji eğitimlerini ve maharetlerini kullanacak yer bulamadıklarını belirtiyordu. Bulgaristan’da faaliyet gösteren yazılım şirketleri hudutlu, fiyatlar düşüktü. Dikkat cazibeli virüsler kodlamak, yaratıcılığı sergilemek için bir kanala dönüşüyordu. Korsan yazılımların çok yaygın olması ve telif maddelerinin bulunmaması da virüslerin yayılımını kolaylaştırıp hızlandırıyordu.
Ancak Bontchev, Dark Avenger’ı açıklayamıyordu. Bu kadar yıkıcı ve ziyanlı virüsler yazan birinin ruhsal problemleri olduğunu düşünüyordu. Dark Avenger da tıpkı biçimde Bontchev’den tiksiniyor ve düşmanı için “sinsi” yakıştırması yapıyordu. Ne var ki bu ikili ortasındaki düşmanlık yalnızca bir virüs müellifiyle antivirüs araştırmacısı ortasındaki rekabetle hudutlu değildi.
DARK AVENGER İLE BONTCHEV BİREBİR KİŞİ OLABİLİR Mİ?
Muhtemelen Dark Avenger, Bontchev’in sert tenkitlerinden etkileniyordu. Bontchev “Senin İçin Bilgisayar” mecmuasına yazdığı yazılarda Dark Avenger’ın kodlarının baştan savmalığına dikkat çekiyor ve yanlışların altını çiziyordu. Virüs dünyasının geri kalanı Dark Avenger’a ilah muamelesi yaparken Bontchev’e nazaran olsa olsa bir amatör olabilirdi.
Dark Avenger buna reaksiyon olarak 1989’da Eddie’nin yeni bir versiyonunu yayınladı ve koda “Tüm hakları Vesselin Bontchev’e aittir” notunu düştü. Gayesi Bontchev’i hatalı göstermenin yanında antivirüs yazılımını da savuşturmaya çalışmaktı. 2000 bayt uzunluğunda olduğu için Eddie.2000 olarak isimlendirilen bu versiyon çalışmaya başladığında içinde Bontchev’in ismi geçen belgeleri tarıyor ve bu şahsa ilişkin bir antivirüs yazılımı bulduğunda sistemi donduruyordu.
İkili ortasında bir karşılıklı bağımlılık ilgisi doğmuştu. Ünlerini korumak için birbirlerine gereksinimleri vardı. Hal bu türlü olunca ikisinin tıpkı kişi olduğu söylentileri yayılmaya başladı. Dedikodulara gör Dark Avenger, Bontchev’in internetteki uydurma kimliğiydi. Bu dedikodulara prestij etmeyenler ise Bontchev’in Dark Avenger’la açık açık uğraşmasına ve rakibini öfkelendirmeye çalışmasına dikkat çekiyordu.
* * * * *
bilgisayar virüsü müellifliği yeni bir olgu olduğundan, şimdi toplumsal bilimcilerin çalışma alanına girmemişti. Medyada çıkan sansasyonel haberler de belirli bir tipoloji oluşturuyordu. Sarah Gordon 1994’te yazdığı bir yazıda, “Virüs muharrirleri makûs, şeytani, yozlaşmış, manyak, terörist, teknopatik, dahilikten deliliğe evrilmiş sosyopatlar olarak yansıtılıyor” sözlerini kullanıyordu. Bu tipolojinin hakikat olup olmadığını anlamak için harekete geçmişti.
Dark Avenger’ın mutasyon motoru eklenmiş virüsü kendisine adamış olması Gordon’ı şoke etmişti. Dark Avenger’a gönderdiği bildirilere bir aracı kanalıyla şöyle bir karşılık almıştı: “Bence bir doktora görün. Olağan bayanlar vakitlerini bilgisayar virüslerinden bahsederek geçirmez.”
Ancak Gordon’ın yılmaya niyeti yoktu. Büyük zahmetlerle Dark Avenger’a kimi sorular sormak istediğini bildiren Bulgarca bir bildiri yazıp Amerikalı bir güvenlik araştırmacısına yolladı. Bu araştırmacı Dark Avenger’la tertipli irtibat halindeydi. Dark Avenger bu defa olumlu karşılık verdi ve 5 ay süren yazışmaları başladı.
Gordon, Dark Avenger’ın müsaadesiyle yayınladığı kimi kısımlar hariç bu iletileri daima gizili tuttu. O kısımlarda Dark Avenger, davranışları nedeniyle pişmanlık duyduğunu ve hareketlerinin ahlâki sonuçlarını göz önünde bulundurduğunu belirtiyordu.
VİRÜSLERİ SAYESİNDE HUDUTLARI AŞIYORDU
Diğer yandan doğuşçu, kindar hali ve diğerlerini suçlama eğilimi de dikkat cazipti. Gordon Dark Avenger’a sık sık “Neden?” sorusunu soruyordu. Neden bu kadar yıkıcı virüsler yazmıştı ve neden yarattığı hasarı hiç umursamıyor üzere görünüyordu?
Dark Avenger ise üzgün olduğunu belirtiyor, trajik olaylara yol açmak istemediğini tabir ediyor ve “Bu virüslerin bilgisayarlar dışında bir şeyi etkileyeceğini düşünemedim” diyordu. Lakin ününü yaratımlarının yıkıcılığına borçlu olan bir virüs müellifi için bu açıklama çok da inandırıcı değildi.
Dark Avenger en azından bu yıkıcı virüsleri geliştirdiği periyotta kendi ülkesindeki bilgisayarların hayatın içinde yer almadığını, yalnızca insanların nasıl kullanacaklarını bilmedikleri kıymetli oyuncaklar olduğunu tabir ediyordu. Korsan yazılım kullananları da suçlayan Dark Avenger, “Kullandıkları programları satın almış olsalar bu türlü etkilenmezlerdi” diyordu.
Ününün ve gücünün güzeline gittiğini de gizlemiyordu Dark Avenger. Virüslerinin Batılıların programlarına bulaşıyor olmasından çok mutluydu. Korkulan ve göz gerisi edilemeyecek kadar tesirli bir virüs yazarıydı. Virüsleri kimliğinin bir uzantısı olarak görüyor, bu sayede Bulgaristan sonlarını aşıp sonlara takılmadan dünyayı gezebildiğini düşünüyordu.
Bontchev’le ilgili görüşlerinde ise netti: “O sinsinin cehennemin tabanına kadar yolu var!” Bulgaristan’daki virüs fabrikasının sorumlularından birinin Bontchev olduğunu belirtip şu sözleri kullanıyordu:
“Makaleleriyle virüs müelliflerine açık açık meydan okudu, onları daha fazla yazmaya teşvik etti. Dahası bu makaleler virüs yazmak isteyen lakin nasıl yapacağını bilmeyenler için kusursuz birer rehber vazifesi gördü.”
Ne var ki bu yazışmalar, Dark Avenger’ın Gordon’ın nişanlandığını duymasının akabinde yakışıksız bir tarafa girdi; Gordon’ın nikahının akabinde da büsbütün kesildi. Gordon yıllar sonra Dark Avenger için, “Hayatımda tanıştığım en nazik ve en tehlikeli insanlardan biriydi” diyecekti.
Dark Avenger’ın gerçek kimliği bugün hala gizemini koruyor. Bir kişinin ya da kümenin global ölçekte bu türlü bir yıkıma yol açıp zımnî kalabilmesi dikkate bedel. Bilhassa de Bulgaristan’daki virüs müellifleri topluluğunun küçüklüğü düşünüldüğünde…
Diğer yandan Dark Avenger’ın karanlıkta kalması ileride olacakların da işaretçisi üzereydi. Daha sonraki kuşak, bu kapalılığı kullanarak tam bir cezasızlıkla hareket etti. Bu sayede internet alemini Dark Avenger’ınkinden bile daha yıkıcı yazılımlarla doldurmayı başardılar. Üstelik bu virüslerin bir kısmı bugün hâlâ yaşıyor.
The Guardian’ın “On the trail of the Dark Avenger: the most dangerous virus writer in the world” başlıklı haberinden derlenmiştir.
Yorum Yok