◊ “Dostlarla Akşam Yemeği” oyununda rol almanızı sağlayan etken neydi?
Özge Borak: Özen’in (Yula) ihtimamlı muhabbetleriyle bir ortaya gelmiş olduk. Özen’i uzun yıllardır tanıyorum ama bir iş başlığı altında bir ortaya gelmemiştik. Onunla çalışmak da istiyordum. Oyun metnini okuduktan sonra “neden olmasın” dedim. Takımda kimlerin olduğunu öğrenince “ben bu işte varım” dedim.
Derya Artemel: İtina ile yıllardır tanışıklığım var. Ben de onunla çalışmayı çok isterdim. İhtimam oyunu yolladı. Okuduğumda hakikaten çok beğendim. Oyuncunun gözünde çabucak canlanan bir öykü. Ayrıyeten canlandırdığım rolü de çok sevdim. Beni heyecanlandırdı. O yüzden de oynamak istedim.
Ümit Kantarcılar: Oyunu bir gün içinde okudum. Kadroyu da öğrenince bu işte olmak istediğimi söyledim. İhtimam Yula çok yeterli bir tiyatro adamı. Onunla birlikte bir yol kat etmenin bana çok şey katacağını düşündüğüm için koşa koşa geldim ve bu değerli oyunun içerisinde yer aldım.
Ahmet Tansu Taşanlar: Arkadaşlarıma katılıyorum. Hakikaten hepsinin söylediği üzere her şey.
◊ Önceden tanışıyor muydunuz?
Özge Borak: Tansu ile yıllar evvel tıpkı projenin içerisinde yer almıştık. Onun dışında Derya ve Ümit ile birinci defa bir ortadayız.
Ümit Kantarcılar: Biz de Tansu ile ortak arkadaşlarımızın olduğu ortamda bir ortaya gelmiştik.
DÖRT FARKLI KARAKTERDEN ORTAK BİR LİSAN OLUŞTURDUK
◊ İlk prova nasıl geçti?
Ahmet Tansu Taşanlar: Aslında 4 farklı kişiyi bir ortaya getirip ortak bir lisanda farklılıkları sevdi galiba İhtimam. Hoş bir lisan oluşturdu ortamızda.
Özge Borak: Biz de o ortak paydayı yakaladık. O bizi birleştiren nokta oldu. Farklılıkların içinde kendi bütünlüğümüzü oluşturduk.
Ortak noktada buluşabildik. Tekrar o farklılıklarımıza da sahip çıkarak yaptık bunu. Doğal olarak hoş bir ahenk oldu.
◊ Oyunun öyküsünden kısaca bahseder misiniz?
Özge Borak: Kadın-erkek öyküsü… Birçok insanın başından geçme ihtimali olan olayları içeriyor. Herkesin kendinden bir şey bulabilme ihtimali var.
Derya Artemel: Aslında çok memnun görünen iki Amerikan ailesi var. Ancak bu mutluluğun arkasında ve bu kapalı kapılar gerisinde aslında her bireyin kendi yalnızlıkları ağır basıyor. Oyunun ilgi cazip olacağını düşünüyorum. Zira günümüzde yaşanan şeyler de bunlar.
Ümit Kantarcılar: Herkesin kendi yalnızlığı içerisinde ortak paydada buluştuğu; hayata, münasebetlere, kişinin kendisine dair bir öykü.
Derya Artemel: Mutlu görünen 4 insanın gerisinde aslında birbirlerine söyleyemedikleri, kendilerine itiraf edemedikleri şeyler var. Bunlar yavaş yavaş açığa çıkıyor.
Ahmet Tansu Taşanlar: Evlilikler üzerine konuşurken “insanların sanki konfor alanlarından çıkamadıkları için mi evliliklerine devam ettikleri yoksa hakikaten toplumun onlara dayattığı mutluluğun anahtarı bu mu” sorularını sorduruyor.
Umarım seyircinin de sevip sorgulayacağı bir oyun olur. Mesela kimin haklı olduğuna dair bir şey söylemeden anlatıyoruz oyunu. Bu da benim hoşuma gidiyor. Herkes kendisine nazaran bir haklı çıkarabilir. Oyunda da tek bir haklı yok.
Özge Borak: Zira o haksızlık olduğunu düşüneceğin şeyin içinde bile haklı bulduğun taraflar oluyor. Hayatın içinde olan bir şey.
DOSTLUK AZ VE ÖZDÜR
◊ Dost olan iki çiftin öyküsünü işliyorsunuz. Pekala sizin hayattaki dostluklarınız nasıldır? Az ve öz mü yoksa çok mu dostunuz vardır?
Özge Borak: Benim için ‘çok’ diye bir şey yoktur bu hayatta. Arkadaş vardır, yakın arkadaş vardır, dostlar vardır. Dostların sayısı da çok değildir insanın hayatında bence.
Ahmet Tansu Taşanlar: Tanıdıklarımız, arkadaşlarımız, dostlarımız olarak ayırabiliriz.
Derya Artemel: Mesleğimiz gereği de çok tanıdığımız, çalıştığımız arkadaşlarımız oluyor. Fakat alışılmış dostluk deyince az ve özdür.
Ümit Kantarcılar: Bende tam karşıtı. Şanslı görüyorum kendimi. Zira çok fazla arkadaşım, çok fazla dostum var. Çok fazla görüştüğüm, güvendiğim, bana güvenen insan var. Ben paylaştıkça daha çoğaldığını düşünüyorum ve çok hoş beşerlerle dostluk kuruyorum. İnşallah bu dostlarımın sayısı daha da artar.
HERKES ASLINDA MUTLULUĞUNUN PEŞİNDE
◊ Bundan sonra hangi tarihlerde sahnede olacaksınız?
Derya Artemel: 24 Mayıs ve 31 Mayıs’ta da House of Performance’da oyunlarımız olacak.
Özge Borak: Sonra da turneye çıkacağız.
◊ House of Performance’ın birinci oyunu “Dostlarla Akşam Yemeği”. Bu manada da başka bir heyecan olsa gerek sizin için…
Ahmet Tansu Taşanlar: İstanbul’a sahne kazandırılması başlı başına kıymetli bir olay. Her şeyiyle tamamlanan ve insanların gittiğinde bir sanat merkezine girdiği hissi yaşadığı salonlar sayı olarak çok az. Bu sahne seyirci için de çok hoş. Sahnenin birinci oyununda yer almak çok daha heyecanlı ve sorumluluk hissettiren bir şey.
Özge Borak: Bir kültür sanat merkezinin kurulmuş olması büyük bir kar bence. Bir oyuncunun o denli bir kapının içinden giriyor olması da diğer, “Bizim salonumuz” demek duygusu öteki…
Ümit Kantarcılar: Yeni bir tiyatronun oluşumunda ve birinci oyununda yer almak çok heyecanlandırıyor. Tiyatro bir kıta keşfetmek üzere. Oranın insanına temas etmek, onların sana temas etmesi çok değerli. Zira seyirciyle biz aslında meslektaşız. Zira biz olmazsak seyirci olmaz, seyirci olmazsa biz de olmayız. Yani birlikte bir karşılıklı alışverişte bulunuyoruz. Başlı başına yesyeni bir konsept ve orada biz kıta keşfediyoruz. Bu buluşmalar çok heyecan verici.
◊ Oyundan yola çıkarak sormak istiyorum; günümüz evliliklerini nasıl değerlendiriyorsunuz?
Ahmet Tansu Taşanlar: Ben eşimle 13 yıldır birlikteyim ve 2 yıldır evliyiz. Bence bir dostluk, arkadaşlık olmadığı sürece evlilik de yürümüyor. Dışarıdan gördüğümüz evlilikleri eleştirirken içeride kurdukları dinamiği bilemeyiz.
Bazısı dışarıdan görünen o daima hengamenin içerisinde memnundur. Kimisi ise o mıç mıç ilginin içinde memnundur. Günümüz evlilikleri diye bir genelleme münasebetiyle benim için çok güç bir şey. Ve kimse birbirini seviyor diye bir imza atmak zorunda kalmamalı. O dostluğu, arkadaşlığı nasıl sürdürmek istiyorsa o denli sürdürebilmeli.
Ümit Kantarcılar: Günün sonuna baktığında herkes memnunluk peşinde. Mutluluğun da bir evlilikten geçtiğini düşünmek insanları farklı bir yere sürüklüyor. Memnunluk bir durak değil, oraya gelince inilmiyor. Memnunluk seyahattir. Memnunluğu yanlış tanımladığımız için her şeyin çok dejenere olduğunu düşünüyorum.
DÖRDÜMÜZÜN DE KARTVİZİTİNDE
ÖNCE TİYATROCU YAZIYOR
◊ Sizin için birinci sırada tiyatro mu vardır?
Özge Borak: 8 yaşında Kent Tiyatrosu’nda oyunculuğa başladım. Ardından konservatuvar okudum ve sahnede olmaya devam ettim. Doğal olarak mesleğimi çok seviyorum. Yüz yüze oluşu farklı bir his veriyor.
Ümit Kantarcılar: Bu 4 oyuncunun da kartvizitinde evvel tiyatrocu yazıyor. Hepimizin tiyatrocu kimliğiyle buraya gelebilmesi öbür bir avantaj. Ondan sonra dizi, sinema geliyor. Tiyatro ahlakı, disiplini öteki bir şey.
Ahmet Tansu Taşanlar: Ben oyunculuğun mecrasının ne olduğuna çok takılmıyorum. İçinde olduğum projenin memnunluk verme hali de farklılaşıyor. Bazen çok berbat bir oyunda oynamak çok hoş bir sinema projesinden daha düzgün olamayabiliyor. Ancak hoş bir oyunda hoş bir takımla yer aldığınızda tiyatro öne çıkıyor.
Yorum Yok