Takvimler 22 Nisan 1984’ü gösterirken 2 yaşındaki Elvira, 4 ve 5 yaşındaki ağabeyleri Ricard ve Ramon’la birlikte Barselona’nın en büyük tren istasyonlarından biri olan Estacion de Francia’da terk edildi.
Çocukların üzerinde tasarımcıların elinden çıkma kıymetli giysiler vardı. Babalarının Fransız arkadaşı Denis’in beyaz Mercedes’iyle getirilmişlerdi istasyona. Aracını yakınlarda bir sokağa bırakan Denis, çocuklara içeri girene kadar eşlik etmiş akabinde da “Siz beni burada bekleyin, ben şeker alıp geleceğim” deyip ortadan kaybolmuştu.
Üç kardeş Denis’i dakikalarca bekledi lakin gelen giden yoktu. En sonunda Elvira ağlamaya başladı.
Bunun üzerine, istasyondaki demiryolu çalışanlardan biri çocukların yanına gidip “Sorun ne?” diye sordu. Hem Fransızca hem de İspanyolca konuşabilen Ramon durumu adama anlattı. Çabucak polise haber verildi.
Polis geldikten sonra işler daha da tuhaflaştı. Çünkü çocuklar ne anne babalarının isimlerini ne de soyadlarını biliyorlardı. “Eviniz nerede?” sorusuna verebildikleri tek karşılık ise “Paris’te yaşıyorduk” formundaydı.
Beş yaşındaki çocukların olağanda bu tıp soruların yanıtlarını bilmeleri gerekirdi ancak yeniden de polis durumu fazla tasa verici bulmamıştı. Çünkü çocukların, bilhassa de üç kardeşin, bu formda hiçbir açıklama yapılmadan terk edilmesi çok ender bir durumdu. Kısa müddet içinde bir akrabanın, aile dostunun ya da öğretmenin çocuklar için kayıp başvurusu yapacağına ve gizemin çözüleceğine inanılıyordu. Basına haber vermeye ya da halkın takviyesini istemeye gerek görülmedi.
O akşam çocuklar Barselona’da bir yetimhaneye götürüldü. Üç gün sonra da kent merkezindeki bir bakım konutuna alındılar. Fransa’nın ve Avrupa’nın başka ülkelerinin polis kurumlarına Barselona’da üç kayıp çocuk bulunduğu bildirildi.
ANNE BABALARI SORULDUĞUNDA SESSİZLİĞE GÖMÜLÜYORLARDI
Günler haftalara dönüşüyordu lakin çocukları sorup soruşturan yoktu. Bakım meskeninin çalışanları da garip bir durum olduğunu sezmişti. Normalde çok uslu ve terbiyeli olan çocuklar, anne babaları ve geçmişleriyle ilgili sorular karşısında bir anda duvar üzere tepkisizleşiyor ya da çekip gidiyordu. Vazifeliler raporlarında bunun bir “psikolojik blok” sonucu olduğuna karar verdiklerini ve çocukların üzerine gitmek istemediklerini belirtmişti.
Mayıs ayında değerli bir gelişme yaşandı. Bir eğitim psikoloğu olan Marisa Manera, Barselona toplumsal hizmetler ofisinin ilan panosunda kardeşlerin fotoğrafını gördü. Fotoğrafın yanındaki notta, “Bu üç çocuğu tanıyan var mı?” deniyor ve bilgisi olan bireyler bakım konutunun telefon numarasına yönlendiriliyordu.
Marisa ve öğretmen eşi Lluis Moral daha evvel kimsesiz çocuklara kollayıcı ailelik yapmıştı. Bu çocukların bakımını üstlenmeye de istekli oldular. Kardeşler Haziran ayında Marisa ve Lluis çiftinin meskenine taşındı.
O yaz daima birlikte Barselona’nın güneyinde bulunan Ebro Irmağı kıyısında kamp yapmaya gittiler. Çocuklarla ilgili bir gariplik de o sırada ortaya çıktı. Babalarının isimlerini bilmiyorlardı fakat Porsche, Jaguar üzere lüks arabaları tanıyabiliyorlardı. Hatta 2 yaşındaki Elvira, tatil sırasında gördükleri beyaz bir Mercedes’i işaret ederek, “Bakın, babamın arabası!” demişti.
HAMİLELİK DEVRİNDE BİYOLOJİK AİLESİNİ MERAK ETMEYE BAŞLADI
Aylar yıllara dönüştü. 1986’da Marisa ve Lluis, Elvira ve kardeşlerini resmen evlat edindi. Çocukların soyadları Moral Manera oldu. Bugün 41 yaşında olan Elvira, The Guardian’a yaptığı açıklamada, çiftin daima hayalini kurduğu 3 çocuklu aileye kavuştuğunu belirtti. Kendilerinin de çok şanslı olduğunu söyleyen Elvira, “Bize büyük ikramiye vurmuştu” dedi.
Kardeşler yeni konutlarında keyifli ve sağlıklıydı. Ortaları da pek düzgündü. Elvira vakit zaman biyolojik ebeveynlerinin onları neden terk ettiğini merak etse de başına takmamaya çalışıyordu. Evlat edinilmiş olmak kardeşler için bir tabu değildi.
Elvira orta sıra kapının çalacağını ve annesiyle babasının “Bonjour!” diyerek içeri gireceğini hayal ediyordu. Ortada ağabeylerine eski hayatlarıyla ilgili hatırladıklarını anlattırıyordu. Paris’ten ve Fransa’nın kırsalından kırık dökük anılar, kar altındaki İsviçre’ye ya da Belçika’ya yapılan seyahatler, babalarının arabasının art koltuğunda seyahatler, çocuklara kesinlikle süt içiren siyah elbiseli bir yaşlı bayan bölük pörçük hatırladıkları şeylerdi. Elvira bu anıları dinlemeyi sevse de biyolojik ailesini aramayı hiç düşünmemişti.
Meslek seçme vakti geldiğinde, Elvira, Lluis’in müsaadeden giderek işitme engelliler öğretmeni oldu. (Lluis, Elvira 18’ine gelmeden vefat etmişti) ve yıllar boyunca kişinin karakterinin belirlenmesinde genlerinden çok yetiştirilme şeklinin tesirli olduğuna inandı.
2014 yılında Elvira ve İtalyan eşi Marco’nun bir oğlu oldu. Hamilelik sürecinde Elvira biyolojik ailesini daha fazla merak etmeye başladı. Kalıtsal bir hastalığın taşıyıcısı olma ihtimali başını kurcalıyordu.
2017’de ikinci oğlunu dünyaya getiren Elvira’nın merakı günden güne artıyordu. Sanki annesi onu emzirmiş miydi? Birlikte geçirdikleri kısa müddette ne üzere ritüeller edinmişlerdi? Kendi çocuklarına o kadar çok değer veriyordu ki bir annenin evlatlarını bırakması için kesinlikle hayatını altüst eden bir şey yaşamış olması gerektiğine inanıyordu.
Çocukları büyüdükçe Elvira içinde bulundukları durumun tuhaflığını daha da düzgün anladı. 5 yaşındaki bir çocuğun anne babasının ismini bilmemesi nasıl mümkün olabilirdi?
UZAK AKRABALARI FRANSA’DA DEĞİL İSPANYA’DA ÇIKTI
Aralık 2020’de kendi kendine Noel armağanı vermek isteyen Elvira, bir MyHeritage DNA testi yaptı. MyHeritage’ın geniş DNA data tabanında kan bağı olan birilerini bulmayı ümit ediyordu.
Sonuçlar Elvira’yı şaşırttı. Akrabalarının çoğunluğu İspanya’nın güneyinde yaşıyordu. Fransa’daki akrabalarının sayısı ise çok azdı. “Bu benim için bir şok oldu. Biz Fransız olduğumuzdan emindik” dedi Elvira.
Ancak sonuçlar tam mutlaklık içermiyordu. Kan bağı olan bireylerle Elvira’nın DNA iştiraki yüzde 1-2 civarındaydı. Elvira bu bireylerle bağlantı kurmaya çalıştığında kimilerinden hiç cevap alamadı. Karşılık verenler ise bilgi sahibi değildi. “Buraya kadarmış, onları asla bulamayacağız” diye düşünmüştü Elvira. Fakat yeniden de pes etmeye niyeti yoktu. Arayışı yeni başlamıştı.
Elvira, ağabeylerine ve Marisa’ya biyolojik ailesini aramaya başladığını söyledi. İki gün sonra Marisa, Elvira ve Ramon’u bir aile toplantısı için meskenine davet etti. (Ricard o sırada Barselona’da değildi.) Çocuklara göstermek istediği bir şeyler vardı.
Bunlar Marisa’nın Temmuz 1984’te gazetelerden kestiği birkaç kupürdü. Haberler Raymond Vaccarizzi isimli bir Fransız hakkındaydı. Lyon’da yaşayan bir mafya işvereni olan Vaccarazzi, 1980’lerin başında çete savaşlarının kızışması nedeniyle ve Fransa polisinin yakasına yapışmak üzere olduğu telaşıyla Barselona’nın kuzeyindeki bir kıyı köyü olan L’Escala’ya taşınmıştı.
Vaccarizzi, bir fuhuş çetesini yönetiyor, güvenlik karşılığında haraç almasıyla ve şiddete eğilimli olmasıyla tanınıyordu.
VACCARIZZI CEZAEVİNDE ÖLDÜRÜLDÜ
Vaccarizzi, 1983 sonunda cinayetten yargılanarak Barselona’da bulunan La Modelo cezaevine gönderilmişti. Burası epeyce işlek bir noktada bulunan eski bir binaydı. Tasarımı gereği üst katlarda kalan mahkûmlar koğuşlarından dahi çıkmadan yoldan geçenlerle konuşabiliyordu.
14 Temmuz 1984’te eski bir fahişe olan Fransız eşi Antoinette, Vaccarizzi’yi cezaevine ziyarete gitti. Vaccarizzi aşağı hakikat eğilmiş Antoinette’le konuşurken caddenin karşısındaki binanın 6’ncı katına yerleşmiş bir keskin nişancı tarafından başından iki kurşunla vurularak öldürüldü.
Olay mahallî basında geniş yer buldu. Tetikçinin papaz üzere giyindiği, fil silahı kullandığı ya da Fransa ordusu bünyesindeki seçkin bir takım tarafından eğitildiği üzere söylentiler hayli yaygındı. Fakat kendisi de vaktinde üç hasmını acımasız bir biçimde öldürtmüş olan “Şeytan” lakaplı Vaccarizzi’nin vefatına üzülen yok üzereydi. Bu olaydan sonra Antoinette ortadan kayboldu. Çiftin L’Escala’da tek başına kalan ergenlik çağındaki oğlu da rakip bir mafya ailesine katıldı.
Marisa, bu kupürleri saklamasının nedenini Elvira ve Ramon’a şöyle açıkladı: Vaccarizzi Fransız’dı ve ön ismi olan Raymond, Ramon’un Fransızca versiyonuydu. Çocukların değerli arabalar ve apansız çıkılan seyahatlerle ilgili anıları da anne babalarının suça bulaşmış olabileceğine işaret ediyordu. Marisa ve Lluis, çocukların babasının Vaccarizzi olduğunu kestirim ediyordu.
Elvira için Marisa’nın anlattıkları hem inanılmaz hem de ziyadesiyle mümkündü. Şu an 74 yaşında olan Marisa, The Guardian’a yaptığı açıklamada o vakitler gangsterlerin çocukları gizlice takip ediyor olabileceğinden bile korktuklarını belirtti.
Ne var ki 44 yaşındaki Ramon’a nazaran, Vaccarizzi’nin babaları olması mümkün değildi. En büyük çocuk olduğundan babasını hayal meyal de olsa hatırlıyordu. Hatta bir defasında televizyonda gördüğü bir adam için “Babamıza benziyor” diyerek herkesi şaşırtmıştı. Ortadan 38 yıl geçmiş olsa da herkes Ramon’un “Vaccarizzi babamız değil” kararını yanlışsız kabul etti. Elvira’nın elindeki tek ipucu ise Ramon’un hatırladıklarıydı.
RAMON SİLAHLA OYNADIĞINI HATIRLIYORDU
Gazete kupürlerinin haricinde Marisa, Elvira ve öbür çocuklarla ilgili raporları da saklamıştı. Tabipler ve bakıcılar çocukların sağlıklı ve olağan olduğunu belirtiyordu. Elvira’nın tek tuhaflığı yatağına enine uzanmak istiyor olmasıydı.
Bu dokümanlar çocukların hangi milletten olduğu muammasını daha da derinleştirdi. Ricard kimi dokümanlarda Richard (Fransızca), kimilerinde Ricardo (İspanyolca), kimilerinde ise Ricard (Katalanca) olarak anılıyordu. Evraklarda çocukların tren istasyonunda terk edilmeden evvel babalarıyla birlikte Denis, Denis’in eşi ve çocuklarıyla birlikte yaşadığı belirtiliyordu. Annelerini uzun vakittir görmemişlerdi ve bakıcılara dediklerine nazaran, babaları çocuklara, “Anneniz artık sizi sevmiyor” demişti.
Babaları Vaccarizzi olmasa bile, Marisa’nın yeraltı dünyası kontaklarıyla ilgili kestirimleri mantıklı görünüyordu. Çocukların hatırladıkları birtakım şeyler de bunu destekliyordu. Örneğin Ramon bir seferinde kaldıkları bir meskende bir tabanca bulmuştu. İki kardeş bu tabancayla oynarken Ramon silahı Ricard’a doğrultup tetiği çekmişti. Gerçek kurşunlarla dolu silah sağır edici bir gürültüyle patlamış ve babaları çok öfkelenmişti.
Başka bir seferinde babalarıyla birlikte deniz kenarında bir restorana gittiklerini, babalarının kontağı dahi kapatmadan birkaç dakikalığına içeri girdiğini, çıktığında ise yüzünün gözünün kan içinde olduğunu anlattı Ramon.
Ricard’ın hatırladıkları ise daha sonlu ancak epey netti. Ortanca kardeş, babalarının bir uçurumun kenarına park ettiği siyah Porsche’yi, Paris’teki Eiffel Kulesi görünümlü dairenin ahşap döşemelerini ve babalarını hastanede ziyaret ettiklerini hatırlıyordu. Her şey mafya sinemalarındaki üzereydi.
Ağabeylerinin hatırladığı bu ayrıntıların yasa dışı bir hayata işaret etmesi, Elvira’yı endişelendirmeye başladı. Ancak tüm telaşlarına karşın Ramon’u hipnotize ettirip anılarının derinine inmeyi önerdi. Lakin psikologlar hipnozun uydurma anılar yaratabileceğini ya da gerçek anıları silebileceğini söyleyince bu fikirden vazgeçtiler.
Elvira tekrar bir çıkmaza girdiğini hissediyordu.
HİKÂYESİNİ RADYODA ANLATINCA OLAY OLDU
Mart 2021’de bir arkadaşı Elvira’yı Katalan radyosu RAC-1 ile temasa geçirdi. Islandia isimli sohbet programına bir röportaj veren Elvira daha sonra “Yabancılar beni neden dinlemek istesin ki?” diye bir utanca kapıldı. O kadar ki programın yayınlandığı gün radyoyu dahi açabilecek vaziyette değildi.
Elvira, 20 Mart 2021 günü yayınlanan programda kıssasını açık açık anlattı, babasının bir hatalı olabileceğine dair teorileri sıraladı. Ailesine öfkeli olmadığını, yalnızca üzgün olduğunu ve bu trajedinin üzerindeki esrar perdesini kaldırmak istediğini söyledi.
Bilmediği şey ise Katalonya’da 150.000 kişinin Islandia’yı dinliyor olmasıydı. Program daha bitmeden Elvira’nın telefonu çalmaya başladı. Okuldan, işten ve öbür yerlerden tanıdıkları kendisini arayıp, “Neden bize bugüne kadar bunlardan hiç bahsetmedin?” diye soruyordu. Yardım etmeyi teklif edenler de vardı. Elvira evvel kendini ifşa olmuş hissetti; sonra tansiyonu fırladı, hastanelik oldu.
Birkaç hafta içinde hiç tanımadığı beşerler Elvira’nın arayışının bir modülü haline geldi. Açılan Facebook sayfası amatör dedektiflerin ve geneoloji meraklılarının akınına uğradı. İpuçları yağıyordu. Akıl almaz teoriler, palavra yanlış öyküler havada uçuyordu. Fakat Elvira’nın yaşadıkları o kadar dramatikti ki en inanılmaz şey bile mümkün görünüyordu. Elvira daima umutlanıyor, daima hayal kırıklığı yaşıyordu.
Bu güç süreçte en yakın desteği 51 yaşındaki isimli tıp hekimi Montse Del Rio’ydu. Elvira’nın öyküsünü radyoda dinlemiş olan Del Rio, İspanya İç Savaşı’ndaki vefat mangalarının kurbanlarını bulma konusunda hayli deneyimliydi. Birinci günden itibaren Elvira’ya dost ve müttefik olan Del Rio, genç bayanla birlikte seyahatler yapıyor görüşmelere gidiyordu.
Bir öteki istekli de 54 yaşındaki amatör kriminoloji uzmanı Carmen Pastor’du. Radyo yayınından sonraki 2 ay boyunca günde 14 saatini bu işe ayıran Pastor, değerli bir keşif yaptı.
Baba Ramon Martos Sanchez
VE SONUNDA BİR AKRABAYA ULAŞILDI
Pastor, Elvira’dan DNA sonuçlarını istemiş ve inatla uzak akrabalarla bağlantı kurmaya çabalamıştı. Nihayetinde Elvira ile yüzde 1,4 DNA paydaşlığı olan bir bireye ulaştı. Bu bayan ile Elvira’nın büyük büyük büyükanne ve dedesi ortaktı. Bayan üç kayıp çocuk öyküsünün kendisine tanıdık geldiğini belirtip öteki aile üyelerine danışmak için vakit istemişti Pastor’dan.
Nihayet 15 Mayıs günü beklenen haber geldi. Pastor, Elvira’yı arayıp “Sanırım ailenin bir kısmını buldum” dedi. Elvira şoktaydı, her an kalp krizi geçirecek üzere hissediyordu kendini.
Akşam saatlerinde Pastor arayıp detayları aktardı. Elvira’nın ikinci göbekten kuzeniyle konuşmuştu. Bu kuzen kayıp üç kardeşten haberdardı. En büyüklerinin isminin Ramon olduğunu da hatırlıyordu. Şayet dedikleri doğruysa çocukların babası Sevillalı Ramon anneleri ise Madridli Rosario’ydu. Elvira hayatı boyunca kendini Fransız bildiğinden buna inanmakta zahmet çekiyordu.
O gece bir öbür potansiyel kuzen olan Lorena, Elvira’yı aradı ve “Gerçekten akrabaysak seninle tanışmak isteyen birçok kuzen, teyze, dayı var” dedi. Ramon çabucak Elvira’yı aradı ve imajlı konuşmaya hazır olmasını istedi. (Ricard, Katalonya kırsalında dijitalden uzak bir hayat yaşadığından ona erişilemedi.)
İlerleyen saatlerde Elvira’nın telefonu çaldı. Arayan kuzeni Mari’ydi. Yanında annesi yani Elvira’nın teyzesi Felisa vardı. 620 kilometre uzakta, Madrid’in yoksul mahallelerinden birinde yaşıyorlardı.
Elvira’nın başı dönüyordu. Mari bir noktada fotoğraf albümlerini açıp Elvira ve ağabeylerinin bebeklik fotoğraflarını ortaya döktü. Bir anda kendilerine süt içiren yaşlı bayanı gördüler. 2013’te vefat eden anneanneleri Ines’ti o bayan. Fotoğrafların birçoğunda bir bayan ve bir adam çocukları kucaklıyor, gezdiriyor, yedirip içiriyordu. Daima hatırladıkları yeşil Jaguar araba de fotoğraflardan birine girmişti. Elvira, 2 yaşında koptuğu anne ve babasını yıllar sonra birinci sefer görüyordu.
İsimleri Ramon Martos Sanchez ve Rosario Cuetos Cruz’du. Baba güler yüzlü, kır ve gür saçlı bir adamdı. Annenin ortadan ayrılmış uzun siyah saçları ve kalemle çizilmiş üzere düzgün çizgileri vardı. Çocuklardan ayrıldıkları sırada biri 34 öteki 35 yaşındaydı.
Gözyaşları ve kahkahaların birbirine karıştığı görüntülü görüşmeyi bir sonraki hafta sonu daima birlikte Madrid’de buluşmak için sözleşerek noktaladılar. Gizemin yarısı çözülmüştü. Elvira biyolojik ailesinin kim olduğunu öğrenmişti. Artık sırada “Nerede bu beşerler?” sorusu vardı. Lakin bu soruyu soran yalnızca Elvira değildi. Çünkü Ramon ve Rosario’yu 1983’ten beri gören olmamıştı.
ERTESİ GÜN BABA TARAFIYLA DA İRTİBAT KURDU
Videolu görüşmeden bir gün sonra Elvira bu defa babasının Sevilla’daki akrabalarıyla temasa geçti. Ramon 7 çocuklu bir ailenin oğluydu ve bu çocuklardan yalnızca biri, Elvira’nın halası Luisa hayattaydı. Ne var ki bayan çok yaşlıydı ve yeğenlerinin bulunduğunu öğrendikten yalnızca 2 gün sonra hayatını kaybetti.
Bir sonraki hafta Elvira ve ağabeyleri Madrid’e gitti. Bu ziyaret sırasında (ve Sevilla’daki aile üyeleriyle yapılan sohbetler sayesinde) Elvira yapbozun kesimlerinin bir kısmını toplamayı başardı.
Baba Ramon, bir hırsızdı. (Elvira babasının 1973’te tutuklandıktan sonra çekilmiş bir sabıka fotoğrafını bile buldu.) 1978’de polisle çatışmaya girmişti, daha sonra Rosario’yla birlikte Fransa’ya kaçmışlardı. Bir mühlet kimi akrabalarının yanında yaşamış sonra bir uyuşmazlık yaşayıp kendi meskenlerine çıkmışlardı. Lakin adreslerini kimse hatırlamıyordu.
Elvira’nın akrabaları Ramon’u zeki, etkileyici, keyfine düşkün bir adam olarak hatırlıyordu. Fransa’ya göçtükten sonra Ramon kabahat aleminde daha da yükselmişti. Geçersiz para ve mücevher satışından para kazanıyordu. 80’lerde Paris’te çok yaygın olan banka soygunlarından kimilerinde parmağı olması da kelam konusuydu.
Rosario ve Ramon’un çocuk sahibi olma teşebbüsleri başta başarısız olsa da Fransa’ya yerleştikten sonra 3,5 yıl içinde üç bebekleri dünyaya gelmişti. Akrabalarının dediğine nazaran Rosario çocuklarını çok seviyordu. İspanya’daki akrabalarıyla telefon ve posta yoluyla irtibatı koparmayan çift, çocuklarını sık sık anneannelerinin yanına gönderiyordu.
Ancak Mayıs 1983’te yani çocuklar terk edilmeden aşağı üst 1 yıl evvel hem Rosario’nun hem de Ramon’un aileleriyle olan bağlantıları koptu. Orta sıra İspanya’yı arayıp “Rosario” ve “Ramon” diye bağıran bir Fransız bayan vardı. Fakat İspanya tarafında kimse Fransızca bilmediğinden bağlantı kurulamamış aramaların da gerisi kesilmişti.
Aileler polisi aramayı da düşünmüştü lakin Rosario ve Ramon’un kanundan kaçıyor olma ihtimali nedeniyle bu fikirden de vazgeçilmişti. Rosario’nun akrabalarının danıştığı bir falcı “Çocuklar uygun ancak anne baba karanlık bir yerde” yorumunu yapmıştı.
Elvira’nın teyzesi Felisa, The Guardian’a yaptı açıklamada, Rosario ile en son Mayıs 1983’te konuştuğunu söyledi. O sırada Baba Ramon ağır hastaydı. Paris yakınlarında bir sanatoryumda verem tedavisi görmüştü. Felisa uzun bir müddet boyunca Ramon’un öldüğünü, Rosario ve çocukların ise daha büyük bir trajediye gömülmüş olmasından endişelendi. Felisa, “Rosario’nun aklını kaybetmiş olabileceğini düşünüyordum” dedi.
DOĞUM GÜNLERİNİ BİLE YANLIŞ BİLDİKLERİ ANLAŞILDI
Elvira neredeyse 40 yıl boyunca evlat edinilmiş bir çocuk olmayı kabullenmişti lakin merak ettiği pek çok şey vardı. Örneğin çocukların doğum evrakları olmadığından yaşları fakat iddia edilebiliyordu. Elvira’nın doğum tarihi kayıtlara Azize Elvira Günü nedeniyle 25 Ocak 1982 olarak geçmişti. Lakin anne babanın isimleri belirli olunca çocukların doğum dokümanları de geneoloji uzmanları tarafından bulundu. Elvira aslında 29 Aralık 1981’de Paris’te dünyaya gelmişti. Başka kardeşlerin doğum yerleri de Paris’ti ancak adresler farklıydı. Ricard 7 ay, Ramon ise 3 ay daha büyüktü.
Elvira’nın biyolojik ailesine dair öğrendiklerinin kimileri karanlık şeylerdi. Örneğin Ramon iflah olmaz bir çapkındı, Rosario’ya vakit zaman şiddet uyguluyordu, Rosario ise sert ve birden fazla vakit somurtkan bir bayandı. Bütün bunlar bir ortaya geldiğinde, çiftin çocuklarını terk etmesinin nedenine dair senaryolar daha da karanlıklaşıyordu. Ramon ortadan kaybolmadan çok kısa bir müddet öncesinde kuzenine çok büyük bir vurgun yapmak üzere olduğunu söylemişti. Bu iş karşıt gitmiş ve çift kaçmak zorunda kalmış olabilir miydi? Ya Ramon, Rosario’yu öldürdüyse? Tahminen de rakip bir çete her ikisini birden öldürmüştü. Ya da bir soygun sırasında kaza kurşununa kurban giden çift gizlice gömülmüştü. Sonuçta Ramon her an başını belaya sokma potansiyeline sahip bir insandı.
Her ne olduysa, çiftin yaşadığı bilinen son kent Paris’ti. Elvira’nın arayışına buradan devam etmesi gerektiği ortadaydı. Mart 2022’de Elvira ve eşi Marco, Paris’te bir hafta sonu geçirdi.
Elvira’nın Paris’te yaptığı birinci şey İspanya kökenli yaşlı bar sahipleriyle görüşüp, babasının fotoğraflarını onlara göstermek oldu. Adamların Ramon’u tanımış olmaları Elvira’yı heveslendirmişti. Lakin bu anıların ne kadarının gerçek ne kadarının uydurma olduğu bir soru işaretiydi. Çünkü o bar sahiplerinden biri olan 71 yaşındaki Arturo Sanchez, The Guardian’a, “Ben o adamı dün sokakta görmüş olabilirim” diye konuşmuştu.
Anne Rosario Cuetos Cruz
HERKES YARDIM ETMEK İSTİYORDU, KİMSENİN ELİNDEN BİR ŞEY GELMİYORDU
Aslına bakılırsa bu durum Elvira’nın hayatını zorlaştırmaktan öteki bir şeye yaramıyordu. Öyküsü çok dokunaklı olduğundan herkes bu bayana yardım etmeye çalışıyordu. Fakat ellerinde yardım etmelerini sağlayacak bir şey yoktu. Terk edilmiş üç hoş çocuğun kocaman gözlerle baktığı o fotoğraflar herkesin yüreğini titretiyordu. Buna Elvira’nın heyecanı da eklenince beşerler boşa da olsa umut vermeden duramıyordu. Lakin bu umutlar daima hayal kırıklığına dönüşüyordu.
Ellerinde gereğince ipucu bulunmayan Elvira ve Ramon, bir noktada L’Escala temasını yine gözden geçirmek zorunda kaldı. Babalarının Vaccarizzi olmadığı katılaşmıştı fakat çetelerle teması olabilir miydi? Denis onları Barselona’daki istasyona bırakmadan evvel burada yaşıyor olabilir miydi? (Ellerinde Denis’le ilgili ipucu yoktu ancak Ramon’un hatırladığı kadarıyla bu adam ve babası kardeş üzereydi. Muhtemelen Belçika tatili fotoğraflarında babasının yanındaki altın kolyeli adam oydu.) Ramon’un iddiasına nazaran, tabanca olayı da tıpkı L’Escala üzere güneşli bir Akdeniz kasabasında yaşanmıştı.
The Guardian muhabiri Giles Tremlett, Eylül ayı ortalarında L’Escala’ya giderek orada yaşayan eski gangsterlerle görüştü fakat tekrar bir sonuç elde edilemedi. Adamlar Elvira’nın babasını da Denis’i de tanımıyor, hatırlamıyor ya da tanıdığını gizliyor üzereydi.
Ekim ortasında Elvira, yeni ailesiyle görüşmek üzere İSPANYA’nın en güney ucu olan Tarifa kentine gitti. Burada babasının 90 yaşındaki halası Manola’yla tanıştı. Manola Elvira’yı görünce gözyaşlarına hâkim olamadı. Zira Elvira merhum halalarından birine çok benziyordu. Manola’nın, “Annen bir kezinde bana vurmuştu” demesi Elvira’yı pek şaşırtmadı zira babasının öbür akrabaları da Rosario’nun fevri ve agresif tutumlarından kelam etmişti.
HİÇ BİLMEDİĞİ BİR BOŞLUĞU DOLDURDU
Biyolojik ailesini bulma gayretleri sayesinde daha sabırlı bir insan haline geldiğini belirten Elvira, tıpkı yaş kümesindeki kuzenleri Rosa-Mari, Ana ve Manoli ile de sağlam bağlantılar kurdu. Bir Katalan olarak yetiştirilen Elvira, hem kendisinin hem de Ramon’un flamenkoya duyduğu anlaşılamaz ilgi ve sevginin babalarından miras kalan bir özellik olduğunu da bu süreçte keşfetti.
Katalonya’daki ailesini hâlâ çok sevdiğini fakat biyolojik ailesini ve kökenlerini bulmanın içinde var olduğunu bilmediği bir boşluğu doldurduğunu da kelamlarına ekleyen Elvira, “Kendimi daha tamamlanmış hissediyorum” diye konuştu.
Elvira, anne ve babasına ne olduğunu hâlâ merak ediyor. Hayattaysalar şayet, Ramon ve Rosario’nun şu an 70’lerinin ortalarında olmaları gerekiyor. Pekala bu durumda internetin nimetlerinden de faydalanıp çocuklarını aramaları gerekmez miydi? Elvira’ya nazaran, kendileriyle hiç irtibat kurmamış olmaları büyük olasılıkla Ramon ve Rosario’nun öldüğü manasına geliyor. Lakin bu farkındalık Elvira’nın hayaller kurmasına mahzur değil.
Bu insanların akıbetinin belirlenmesi için soruşturmanın kimi noktalarda derinleştirilmesi kaide. Örneğin çocukların terk edilmesi ve Ramon’un cürüm geçmişiyle ilgili polis kayıtlarına şimdi ulaşılabilmiş değil. Fakat Montse Del Rio, Elvira’nın yakında bu evrakları elde edeceğinden emin olduğunu söyledi.
Diğer yandan Elvira, yabancıların da dayanağıyla araştırmasını buralara kadar getirebilmiş olma başarısıyla gurur duyuyor. Başta evlatlık ailesi olmak üzere yabancıların nezaketinin hayatında daima çok kıymetli bir yere sahip olduğunu söyleyen Elvira, son iki yılda buna olan inancının bir defa daha tazelendiğini, yapbozun eksik kesimini da bu halde bulmayı ümit ettiğini belirtti.
Yeniden L’Escala’ya gidip eski gangsterlerle görüşme planları yaptığını da vurgulayan Elvira, “Ne vakit bir şey çıkacağını asla bilemezsiniz. Bunu daha evvel yaşadık, yeniden yaşayabiliriz” diye konuştu.
The Guardian’ın “Three abandoned children, two missing parents and a 40-year mystery” başlıklı haberinden derlenmiştir.
Yorum Yok