◊ Merak ediyorum, müzik yazarken ‘görsellik’ sizin için sürecin bir kesimi mı?
– Evet, görsellik her vakit sürecin bir modülü. Zira bir müzik yazacağım vakit, çabucak bunu sahnede nasıl sunmak isterim, bunun için bir müzik görüntüsü yapsaydım nasıl görünürdü diye düşünmeye başlarım. Albüm hazırlarken ‘bunun neyi sembolize etmesini istiyorum’ diye başıma takarım… Münasebetiyle görselleri oluşturmak sürecin her vakit bir kesimiydi. 16 yaşımdan günümüze kadar olan meslek gelişimimde daha fazla sorumluluk almaya başladım. Ve şu an, işte buradayız.
◊ 16 yaşından beri müzik yazıyorsunuz, o devirlerde hangi sinemaları izliyordunuz? Hangi sinemalardaki imgeler bir müzisyen olarak aklınıza kazındı?
– Müzikal olarak içinde bulunduğum belli kademelerde kimi sinemaları her vakit çok sevmişimdir. “1989” diye bir albüm yaptım, o vakitler John Hughes sinemalarını izlerdim. “16 Candles” ve “The Breakfast Club”ı tekrar tekrar seyrettim. Pandemi devrinde de çok sinema izliyordum… Bir günde art geriye iki Guillermo del Toro sineması; “The Devil’s Backbone” ve “Pan’s Labyrinth”i izlediğimi hatırlıyorum.
◊ Hepsi kusursuz sinemalar…
– Tüm dünyam halk masallarına, ormanlara ve efsanevi yaratıklara dönüştü. Ve o sinemalardan çok etkilendim. “Shape of Water” da en sevdiğim sinemalardan biridir. “Sense and Sensibility”i tekraren izledim. Ve bu, “Evermore” isimli albümün içindi… 70’lerde geçen, karakterlerin samimi bir biçimde birbirine dokunduğu bu romantik sinemaları izlemeye başladığım bir devir vardı. Bence o devirleri sevdiğim için o sinemaların mideme yumruk attığı vakitler çok oldu. “Marriage Story”nin aylarca beni üzdüğünü söyleyebilirim.
O SAHNEYİ İZLERKEN ‘AMAN TANRIM’ DEDİĞİMİ HATIRLIYORUM
◊ “All To Well”de Sadie Sink ve Dylan O’Brien, inişli çıkışlı ilgileri, ortalarındaki yaş farkıyla daha da berbatlaşan romantik bir çifti canlandırıyor. Ortalarındaki çatışmayı ekrana yansıtırken nelere dikkat ettiniz?
– Bu sinemaya, birkaç farklı sahnenin senaryosunu yazarak ve bunlardan birini derinlemesine, uzun uzadıya göstermek istediğimi bilerek girdim. Dylan ve Sadie ile bu çatışmanın anafikri hakkında çok konuştum. Bayan kendini yetersiz hissediyor, erkeğin bununla başa çıkacak donanımı yok. Duygusal açıdan çok zeki oyuncularla uğraşıyordum ve sanırım sineması başarılı ve etkileyici kılan da arbede ettikleri o sahneydi.
◊ Nitekim mi…
– Evet. “Bana o denli bakma” diyene kadar, sahnenin en sonuna kadar çekimi kesmedik. Yapımcım Saul ve ben yalnızca monitörlerin başındaydık.Bunu izlerken “Aman Tanrım” dediğimi hatırlıyorum. Dylan ve Sadie’nin performansı karşısında çok şaşkındık.
BAŞARMAK BENİM İÇİN ÇOK ŞAŞIRTICIYDI
◊ Yalnızca kamera önünde olmak yerine direktörlük yapmaya nasıl karar verdiniz?
– Bu asla kendime söylemeye programlandığım bir şey değildi. Zira sinema okuluna gitmedim. 60’dan fazla müzik görüntüsü setinde bulundum ve bu süreçten çok şey öğrendim. Zira gözüm kulağım daima açık olmuştur. Böylelikle, tecrübelerinize dayanarak öğreniyorsunuz. Joseph Kahn ile sahiden çok yakın yaratıcı bir bağım vardı. O müzik görüntülerinde bir efsane. Britney Spears’ın “Toxic”ini o çekti. Onu aradım. Sonra ortak direktörlük yapmanın mükemmel olabileceğine karar verdim. İnanılmaz iş birlikçilerle birkaç görüntünün ortak direktörlüğünü yaptım. Derinlemesine çekim listesi yazmaya başlamanın nasıl bir şey olduğunu öğrendim. Bunu kendi başıma yaptığımda, hakikaten her şeyi öğrendiğim vakitti.
◊ Bunu başarmanın bir mecburilik olduğunu hissettiniz mi?
– Yapmalıydım… Başarmalıydım… Ve başarmak benim için çok şaşırtıcıydı zira bundan sonra nitekim geri dönmek istemedim. Yalnızca çok eğlendim. Kendi başıma yönettiğim birinci görüntünün ismi “The Man”di.
YAPTIĞIMIZ SİNEMANIN PAK VE HAVALI OLMASINI İSTEDİK
◊ Bilhassa sinemanın teknik tarafını sormak istiyorum. 35 milimetrede çekim yapmaya, 1.33 en uzunluk oranına karar nasıl karar verdiniz? O eski hava ve o renklerin zenginliği ve sığ odak… Tüm bunlarla yaratmak istediğiniz tesir neydi?
– Aldığımız tüm kararlar, çok hoş bir iş birlikçi süreçti. Nasıl görünmesini istediysem güvendiğim beşerler bunu başardı. Rina Yang’la çalıştığım için katiyetle çok şanslıydım. Ona sonsuz ilham panolarımı ve referanslarımı gösterdim. Işıklandırma, renk ve doku açısından aradığım şeyleri anlattım. Ve ikimizin de 35 milimetre ile çekim yapmak istediği hayli açıktı.
◊ Birden fazla sinemacı artık bu stili kullanmıyor.
– Evet. Ve bu yüzden, harika. ‘İç yerleri Vision3 500 T stoğunda çekmeliyiz’ diyen de Rina’ydı.
◊ Görüyorum ki birçok teknik bilgiye sahipsiniz…
– Rina bana çok şey öğretti. O olmasaydı hiçbir şeyi asla bilemezdim. Kısa bir sinemayla uğraştığımız için karakterlerin kimlikleri hakkında fazla bir şey söylemeye vaktimiz olmadığını düşündük. Bu nedenle, ışıklandırma ve set tasarımı açısından teknik, incelikli kararlar almak istedik. Yaptığımız şeyin pak ve havalı, minimalist ve olgun, sofistike ve şık olmasını istedik.
İkisini düşünerek bu öyküyü yazdım
◊ Dylan O’Brien ve Sadie Sink’in ortasındaki enerjiyi nasıl buldunuz?
– Bu kıssayı ikisini düşünerek yazdım. Açıkçası bana ‘hayır’ deselerdi sineması çeker miydim bilmiyorum. İkisinin de daha evvelki işlerini izledim. Dylan, tehlikeli derecede alımlı bir adam. Sadie Sink’i hiç romantik sinemada görmedim. Ona karşın şahane bir iş çıkardı.
Kendimi aksiyon çekerken düşünemiyorum
◊ Başka hangi tıp sinemalar çekmek istiyorsunuz?
– Sanırım her vakit insan hisleri hakkında insan öyküleri anlatmak isteyeceğim. Asla ‘asla’ demem fakat kendimi bir aksiyon sekansı çekerken hayal edemiyorum.
◊ Son olarak, daha fazla sinema ve müzik görüntüleri yapmanın vaktinizin ve yaratıcılığınızın ne kadarını alacağını düşünüyorsunuz?
– Sahiden yaratıcı şeylere ayıracak çok fazla vakit genişliğim var ve hayattaki birçok şeyden yoruluyorum fakat asla bu yaratıcı şeyler olmuyor. Bir şeyler ortaya çıkarmayı seviyorum, umarım bu devam eder.Yaptığım şeyleri önemsiyor üzere görünen nazik, cömert, beğenilen, fikirli beşerler tarafından desteklendiğim için çok şanslıyım.Çok çalışmaya, elimden gelenin en uygununu yapmaya devam edeceğim.
Yorum Yok